معدنی ها /فائزه پناهی؛ قیمت آلومینیوم زیر مرز روانی ۲۴۰۰ دلار سقوط کرد؛ بی‌سروصدا، اما سنگین از سویی دیگر هم بازار جهانی دیگر گوش شنوایی برای وعده‌های حمایتی چین ندارد و آنچه این‌بار قیمت را به زمین کوبید، ترکیبی از واقعیت‌های تلخ عرضه و اقتصاد بود، نه شایعات یا جو روانی. بزرگ‌ترین تولیدکنندگان چینی عملاً با زبان بی‌زبانی گفتند: «ظرفیت داخلی به سقف رسیده؛ بازی در زمین خارجی شروع شده است.» این یعنی عرضه جهانی قرار نیست آهسته شود، بلکه با شتابی بیشتر در کشورهای میزبان تداوم خواهد یافت.
همزمان، جنوب شرق آسیا که پارسال با کمبود شدید آلومینا دست‌وپنجه نرم می‌کرد، حالا از بهبود تأمین مواد اولیه و کاهش محسوس هزینه‌های تولید می‌گوید. نتیجه؟ بازاری که از سمت عرضه در حال اشباع‌شدن است. اما این همه ماجرا نیست. در سوی دیگر، جنگ تعرفه‌ای میان دو غول صنعتی جهان – چین و آمریکا – زبانه می‌کشد و چشم‌انداز صنعت جهانی را تیره و تار کرده است. شاخص‌های PMI برای هر دو کشور در وضعیت انقباضی قرار گرفته‌اند؛ نشان واضحی از کاهش تقاضا و افت محسوس در سفارشات صادراتی.
در این میان اما بازار آلومینیوم ایران که تا حد زیادی تابع قیمت‌های جهانی است، در برابر چنین افت‌هایی آسیب‌پذیر باقی می‌ماند. شرکت‌های تولیدی داخلی، به‌ویژه در شرایطی که هزینه‌های انرژی، نرخ ارز و نوسانات سیاست‌گذاری داخلی هم فشار مضاعف وارد می‌کنند، با چالش کاهش حاشیه سود مواجه خواهند شد. صادرات آلومینیوم ایران، که به‌واسطه مزیت انرژی رقابتی در سال‌های اخیر جان گرفته بود، در چنین فضایی تحت تأثیر کاهش قیمت جهانی ممکن است جذابیت خود را از دست بدهد.
در بازار داخلی نیز کاهش قیمت جهانی می‌تواند به افت نرخ پایه در بورس کالا منجر شود؛ موضوعی که برای تولیدکنندگان نگرانی ایجاد می‌کند، اما همزمان برای صنایع پایین‌دستی فرصتی جهت کاهش هزینه‌های مواد اولیه به شمار می‌آید. این نوسان قیمتی در سطح بین‌الملل بار دیگر نشان داد که سیاست‌گذاری صنعتی در ایران نمی‌تواند صرفاً بر مبنای مزیت نسبی انرژی یا مواد اولیه بماند؛ بلکه نیاز به تنوع بازار، افزایش بهره‌وری، و درک عمیق‌تر از چرخه‌های اقتصاد جهانی دارد.