معدنی ها /فائزه پناهی؛در فضای رسانه‌ای صنعتی کشور، افزایش درصدها همیشه نشانه پیشرفت تلقی می‌شود. همین که شرکت فولاد آلیاژی اعلام می‌کند فروش محصولاتش در دو ماه نخست سال ۱۴۰۴، نزدیک به ۵۰ درصد رشد داشته، بلافاصله به‌عنوان «دستاورد» بازتاب پیدا می‌کند. اما آیا صرفاً رشد عددی در فروش، بدون اشاره به عوامل پشت صحنه، هزینه تمام‌شده، سود خالص، بهره‌وری و پایداری بازار، می‌تواند معیاری دقیق برای سنجش عملکرد باشد؟
بر اساس داده‌های سامانه کدال، شرکت در مجموع ۵۴ هزار و ۶۰۰ تن محصول نهایی، ۱۰ هزار و ۳۱۸ تن بیلت نوردی، و ۴۶ هزار و ۲۵۴ تن بیلت ریختگی تولید کرده که در نهایت منجر به فروش ۴۳ هزار و ۶۳۱ میلیارد ریالی شده است. در ظاهر، این ارقام چشمگیرند، اما هیچ اشاره‌ای به میزان رشد هزینه‌های تولید، نرخ بازگشت سرمایه، درصد سود خالص و یا حتی جزئیات بازارهای هدف (داخلی یا خارجی) نشده است.
از سوی دیگر، سهم فروش صادراتی تنها ۲۳ میلیارد و ۹۸۸ میلیون ریال از کل فروش را تشکیل می‌دهد؛ چیزی حدود ۰.۵ درصد از کل درآمد! این عدد بسیار ناچیز است و نشان می‌دهد این شرکت تقریباً هیچ جایگاهی در بازارهای جهانی ندارد، یا حداقل نتوانسته از مزیت‌های صادراتی در دوره دو ماهه اخیر بهره ببرد. آیا این یک ضعف استراتژیک در بازاریابی بین‌المللی است؟ یا نتیجه ناتوانی در رقابت با فولادسازان منطقه‌ای و جهانی؟
همچنین هیچ داده‌ای از میزان بهره‌وری تولید، مقایسه با ظرفیت اسمی کارخانه یا نرخ ضایعات ارائه نشده است. درواقع، بدون این متغیرهای کلیدی، صرف اتکا به رشد فروش می‌تواند گمراه‌کننده باشد. این شرکت ممکن است فروش خود را افزایش داده باشد، اما به چه قیمتی؟ آیا با تخفیف گسترده؟ آیا با کاهش کیفیت؟ یا حتی با زیان عملیاتی پنهان؟
در شرایطی که اقتصاد کشور با چالش‌های سنگینی مانند نوسانات نرخ ارز، قطعی انرژی، و افت تقاضای داخلی مواجه است، باید نسبت به آمارهای صرفاً عددی با نگاهی هوشیار برخورد کرد. واقعیت آن است که رشد کمّی بدون ارتقاء کیفی و بدون شفاف‌سازی عملکرد مالی، بیش از آن‌که نشانه موفقیت باشد، ممکن است نوعی فرار رو به جلو باشد.