معدنی ها /فائزه پناهی؛ با انجام کامل عملیات اکتشاف، معدن خصوصی تیتانیوم رفسنجان حالا فقط یک قدم با راه‌اندازی فاصله دارد؛ اما این قدم، سنگین‌تر از کوه‌های تیتانیوم شده: تأمین سه مگاوات برق و دسترسی به منابع آبی. ۱۲ کیلومتر خط انتقال برق باید کشیده شود، آن هم در شرایطی که هنوز تکلیف استفاده از چاه‌های کشاورزی برای تأمین آب مشخص نیست. سؤالی که به‌درستی باید پرسید این است: آیا مشکل فقط هزینه است یا پای منافع پنهانی در میان است؟
فرماندار رفسنجان با تأکید بر آمادگی تیم اجرایی شهرستان، از تلاش برای فراهم‌سازی زیرساخت‌ها خبر داده؛ اما واقعیت این است که سال‌هاست پروژه‌های حیاتی در کشور قربانی همین "در دست اقدام بودن‌ها" می‌شوند. معدن تیتانیومی که قابلیت اشتغال‌زایی مستقیم برای حداقل ۵۰۰ نفر دارد و می‌تواند روستاهایی چون داوران، دره‌دُر و اودرج را از بیکاری نجات دهد، فعلاً اسیر لوله‌های برق نکشیده و مجوزهای آبی بی‌پاسخ است.
وقتی پای عنصری کلیدی چون تیتانیوم در میان است که کاربرد آن در صنایع هوافضا، دفاعی و پزشکی از طلا هم باارزش‌تر است، نمی‌توان تأخیر در راه‌اندازی آن را فقط به مشکلات فنی نسبت داد. این معدن تنها یک پروژه معدنی نیست؛ یک شاه‌کلید توسعه صنعتی منطقه و حتی کشور است.
آیا در پشت پرده، دست‌هایی در کارند که نفع‌شان در خاموش ماندن این معدن است؟ یا ما بار دیگر به همان نقطه همیشگی رسیده‌ایم: وقتی مدیریت بحران خود به بحران تبدیل می‌شود؟
درحالی‌که کشورهای جهان با شتاب به‌سوی تسلط بر عناصر استراتژیک پیش می‌روند، ما درگیر مجوز چاه و تیر برق مانده‌ایم. اگر فردا این فرصت هم از دست برود، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟ آینده صنعتی رفسنجان در گرو پاسخ به این سؤال ساده اما سرنوشت‌ساز است.